De lunch werd niet gegeten maar verslonden want zelf broodjes gezond maken van een gebraden kippetje, dat liet niemand zich twee keer zeggen. Als ze de kans hadden gekregen, hadden de jongelui de hele middag door kunnen eten, maar er stond een berg op het programma: Mount Taranaki.
Rob had de middag vrij genomen van werk om ons deze mountain te laten zien. Dus hadden we een nieuwe chauffeur voor de middag. Mount Taranaki is een slapende vulkaan (laatste uitbarsting nog niet zo lang geleden volgens sommigen: ca. 250 jaar), die nu natuurlijk prachtig met sneeuw bedekt is. Terwijl ik dit typ, kijk ik er recht op uit, en het is en blijft een plaatje.
Bij de visitor centre aangekomen werd besloten dat er twee wandelingen gelopen zouden worden: Rob, Rob, Nicole en Jamie zouden een flink stuk van de summit walk doen, om in ieder geval boven de boomgrens uit te komen, en Mary, Marileen, en Nikki zouden de kortere, meer beschutte wandeling nemen zodat ze eerder beschutting konden zoeken tegen de koude wind in het visitor centre. Dat laatste klopte maar de discussie over wie nu de heftigste wandeling gelopen heeft is nog gaande.