donderdag 19 juli -
River Deep, Mountain High
Bij het opstaan ontdekten we toch echt in de winter terecht te zijn gekomen. Onze ramen waren licht bevroren ondanks dat Rob zowel de space heater als de gas heater aan had gelaten (vooral ook om Nikki’s laarzen van gisteren droog te krijgen). Het douchegebouw was ijskoud wat ook niet vreemd was gezien de ramen die overal open stonden. We hopen niet dat er toeristen komen die hier een overnachting in een cabin boeken, want alle onbewoonde stonden permanent te ventileren!
Dus werd er door drie dames in de camper gedoucht. Het leek namelijk of we de truc gevonden hadden om het water snel weer bij te warmen maar Jamie had daar als laatste toch andere ideeën over. In ieder geval konden we weer bijvullen en was alles opgeladen. Afgezien dan van die vier bevroren kranen die Rob eerst probeerde voor hij er een vond waarbij hij onze watervoorraad kon bijtanken.
Op weg naar Arthur’s Pass kwamen we door Jackson’s, een klein gehucht met een prachtige historische tavern waar de standaard mocca’s meegenomen werden. Wel moest Marileen eerst even aan de verschillende deuren (en openingen die daar op leken) rammelen om gedaan te krijgen dat de eigenaar de boel ontsloot.
De weg voerde verder omhoog en bij het binnenrijden van Arthur’s Pass National Park reden we in een brede vallei omringd door majesteuze bergen met sneeuwbedekte toppen. Toen we het Otira Viaduct over waren, besloten we even omhoog te draaien om vanuit Death’s Corner een blik te werpen op dit technische hoogstandje in de Otira Gorge. De trein tussen Christchurch en Greymouth, de Tranzalpine, die deze route ook volgt, rijdt hier een stuk door een tunnel maar het verkeer (inclusief vrachtwagens met trailers) dendert hier over een verhoogd stuk weg waarvan de bouw wel aan een man het leven gekost heeft. Vanzelfsprekend slingert de Otira zich overal gewoon tussendoor.
Onze stop was ijzig koud vooral door de felle, gure wind maar we bleven toch iets langer kijken dan de Japanners die gelijk met ons stopten. Prompt zagen we onze eerste Kea. Deze brutale bergpapegaai scheerde over Rob zijn hoofd en trok zich niets aan van de toeristen om zich heen.
Dus werd er door drie dames in de camper gedoucht. Het leek namelijk of we de truc gevonden hadden om het water snel weer bij te warmen maar Jamie had daar als laatste toch andere ideeën over. In ieder geval konden we weer bijvullen en was alles opgeladen. Afgezien dan van die vier bevroren kranen die Rob eerst probeerde voor hij er een vond waarbij hij onze watervoorraad kon bijtanken.
Op weg naar Arthur’s Pass kwamen we door Jackson’s, een klein gehucht met een prachtige historische tavern waar de standaard mocca’s meegenomen werden. Wel moest Marileen eerst even aan de verschillende deuren (en openingen die daar op leken) rammelen om gedaan te krijgen dat de eigenaar de boel ontsloot.
De weg voerde verder omhoog en bij het binnenrijden van Arthur’s Pass National Park reden we in een brede vallei omringd door majesteuze bergen met sneeuwbedekte toppen. Toen we het Otira Viaduct over waren, besloten we even omhoog te draaien om vanuit Death’s Corner een blik te werpen op dit technische hoogstandje in de Otira Gorge. De trein tussen Christchurch en Greymouth, de Tranzalpine, die deze route ook volgt, rijdt hier een stuk door een tunnel maar het verkeer (inclusief vrachtwagens met trailers) dendert hier over een verhoogd stuk weg waarvan de bouw wel aan een man het leven gekost heeft. Vanzelfsprekend slingert de Otira zich overal gewoon tussendoor.
Onze stop was ijzig koud vooral door de felle, gure wind maar we bleven toch iets langer kijken dan de Japanners die gelijk met ons stopten. Prompt zagen we onze eerste Kea. Deze brutale bergpapegaai scheerde over Rob zijn hoofd en trok zich niets aan van de toeristen om zich heen.
