donderdag 19 juli -
Walking in a Winter Wonderland
Bij het Visitor’s Centre in het plaatsje Arthur’s Pass bleek de ware aard van de winter want er hing een verontschuldiging voor de defecte wc’s vanwege kapot gevroren leidingen als gevolg van de extreme kou. In ieder geval hadden wij minder last hier van de kou omdat de wind niet te voelen was. Maar onze thermische underpants kunnen er ook mee te maken hebben gehad.
Voordat we het de verzameling cabins, diners, en een winkel uitliepen, besloten we even een kijkje te nemen in het kapelletje dat in 1956 gebouwd was. Direct bij binnenkomst snapten we wat de Lonely Planet bedoelde met de verrassing die je te wachten stond, want we hadden niet het idee dat gelovigen hier zich nog zouden vervelen bij een dienst. Overigens werden er maar een klein dozijn diensten per jaar gehouden.
We hadden gekozen voor de wandeling naar Devil’s Punchbowl, een 131 meter hoge waterval, waarvan de bovenkant al vanaf de weg te zien was. Het pad was, zoals we intussen gewoon zijn, perfect onderhouden met trappen die je snel laten stijgen over totaal onbegaanbare stukken, en kippengaas voor het houvast op bruggen en de stevige houten trappen. Het heeft dan natuurlijk wel wat minder weg van een ware natuurwandeling.
Overal om ons heen lag ijs en bevroren sneeuw op de bomen en struiken en we hebben dus meteen wat mooie Kerstkaarten geschoten. Nu moeten we ze alleen nog op tijd weten te versturen!
Aan het eind van het pad gekomen was een stevig viewing platform gemaakt waarvandaan je een mooi zicht omhoog had op de indrukwekkende waterval die door de Maori vernoemd was naar Hinekakai, een beroemde weefster. Waarschijnlijk is de waterval ’s zomers ook prachtig maar nu zorgden de ladingen bevroren ijspegels erlangs voor een wel heel magnifiek plaatje. Het was bijna jammer om je ogen ervan af te wenden en de route terug te aanvaarden.
Voordat we het de verzameling cabins, diners, en een winkel uitliepen, besloten we even een kijkje te nemen in het kapelletje dat in 1956 gebouwd was. Direct bij binnenkomst snapten we wat de Lonely Planet bedoelde met de verrassing die je te wachten stond, want we hadden niet het idee dat gelovigen hier zich nog zouden vervelen bij een dienst. Overigens werden er maar een klein dozijn diensten per jaar gehouden.
We hadden gekozen voor de wandeling naar Devil’s Punchbowl, een 131 meter hoge waterval, waarvan de bovenkant al vanaf de weg te zien was. Het pad was, zoals we intussen gewoon zijn, perfect onderhouden met trappen die je snel laten stijgen over totaal onbegaanbare stukken, en kippengaas voor het houvast op bruggen en de stevige houten trappen. Het heeft dan natuurlijk wel wat minder weg van een ware natuurwandeling.
Overal om ons heen lag ijs en bevroren sneeuw op de bomen en struiken en we hebben dus meteen wat mooie Kerstkaarten geschoten. Nu moeten we ze alleen nog op tijd weten te versturen!
Aan het eind van het pad gekomen was een stevig viewing platform gemaakt waarvandaan je een mooi zicht omhoog had op de indrukwekkende waterval die door de Maori vernoemd was naar Hinekakai, een beroemde weefster. Waarschijnlijk is de waterval ’s zomers ook prachtig maar nu zorgden de ladingen bevroren ijspegels erlangs voor een wel heel magnifiek plaatje. Het was bijna jammer om je ogen ervan af te wenden en de route terug te aanvaarden.
